Napisala: Mersiha Drinjaković
Snimio: Irfan Redžović
U Prači, rodnom kraju porodice Belkić, kojem se vraća kad god ima slobodnog vremena već godinama političar Beriz Belkić uzgaja golubove. S puno ljubavi brine se o njima, kao i o voćkama, često i egzotičnim, koje uspijevaju uprkos pesimističnim prognozama Belkićevih prijatelja. Njegova ljubav prema golubovima traje četrdesetak godina jer je, priča nam, golubarstvo bilo karakteristično za stanovnike sarajevskih mahala, ali “sirotinjska zabava”. “To je tradicija i navika, a ja sam se počeo baviti ovim još kao dječak od 10 godina, kad mi je otac donio prvog goluba, pa kupio drugog”, priča poslanik u Parlamentarnoj skupštini BiH. Imao je prekida u prakticiranju svog hobija, jer nekad nije imao uslove za držanje pernatih ljubimaca, ali je nakon rata dobio priliku da se “razmaše”, kao i njegovi štićenici. “Ovdje u Prači napravio sam golubarnik, zapravo nadogradio etažu iznad prostorija za drva, i, evo, već 15-ak godina imam golubove, uvijek između 20 i 30 primjeraka”, priča političar kojeg ovaj hobi usrećuje. “Oni vole da je čovjek s njima, traže vrijeme, a mene često nema ovdje. Zimi mi je problem jer im mrzne voda u golubarniku, ali imam komšiju, starijeg čovjeka koji voli golubove. Hasib dođe ujutro, ima mu 75 godina, stavi merdevine, te provjeri je li sve u redu s njima.” Hranjenje nije preveliki problem jer je Belkić postavio hranilice u golubarnik, pa ono što im ostavi može trajati sedam dana. Trenutno u “kolekciji” ima 20 golubova, a u jesen pravi selekciju, ostavljajući matično jato najkvalitetnijih ptica. “Od marta imaju mlade, koje onda dijelim okolo, nosim u Sarajevo, poklanjam golubarima, jer ako ih pustim na slobodu, nemaju šanse za opstanak”, priča Belkić o pernatim ljubimcima koji život uglavnom provode u zatvorenom prostoru i nemaju trening, instinkt, snagu da se izbore s prirodnim neprijateljima kao što su jastrebovi. Kad ih polovinom ili krajem aprila, prvi put u sezoni pušta na slobodu, “probne letove”, zna se desiti da se zalijeću u drvo ili u zidove jer nemaju osjećaj za orijentaciju. Dvorište u kojem je golubarnik okićeno je i kućicama u kojim utočište nalaze divlje ptice. “Cijelu godinu ih hranim –sjenice, vrapce, djetliće, štigliće. Svake godine na stablima oko kuće nađe se i poneko gnijezdo. Pratim kako se mladi izlegu, malo poodrastu i odlete. Isti je scenario svakog proljeća.”
Sanjao je Beriz Belkić da, kad se jednom povuče u penziju, nabavi psa, možda i dvije tri ovce i da uživa. “Volim životinje, ali sve mi se čini da će slabo šta biti od tog mog sna”. Jedini je kojeg njegovi golubovi poznaju, jer jedino on ulazi u golubarnik, hrani ih, čisti za njima, pregleda jaja, mlade. “Znam uzeti stoličicu, ponijeti malo hljeba i sjediti s njima unutra”. U golubarniku ima izmirce, danas poznatije kao sarajevske prevrtače. “Oni su vjerni jedni drugima, žive u paru do kraja života, brižni su prema mladima, desi im se u decembru, kad bude i po minus 20 stepeni, da održe mlade u životu, griju ih svojim tijelima.”
